Seat Ibiza Kit Car EVO 2
Γλυκόξινη γεύση...
Τη λατρεύουν οι Κινέζοι και όχι μόνον αυτοί...
Συνδυάζει δύο γεύσεις σε μία και δημιουργεί ευχαρίστηση, αλλά και
προϋποθέσεις για ακόμη περισσότερο...
«Ανοίγει την όρεξη» και αν περιλαμβάνεται στο κυρίως γεύμα, ικανοποιεί
χωρίς να δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα ακόμη και έπειτα από υπερβολική
χρήση...
Είπαμε: γλυκόξινη γεύση... Συνδυασμός με τα καλύτερα συστατικά.
Την επομένη του Ράλι Ακρόπολις το δικό μας πρόγευμα περιλάμβανε τη γνωριμία
μας με ένα διαφορετικό? λεμόνι, που κάθε άλλο παρά «ξινό» αποδείχθηκε.
Δοκιμάσαμε το Ιμπίθα κιτ καρ, παγκόσμιο πρωταθλητή και νικητή του φετινού
αγώνα, στην πλέον εξελιγμένη του έκδοση και, όπως καταλάβατε, μπήκαμε σε
σκέψεις...
κείμενο: Στράτης Χατζηπαναγιώτου
φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
ΣΚΕΨΕΙΣ που δε συνδέονται με τη «λαχανίδα» που μας εμπιστεύονται και με το
τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν και εφόσον?
«Αηδίες» και μιζέρια που δεν ταιριάζουν με την εμπλοκή μας.
Προσαρμόζεσαι σε αυτό που έχεις, και οι όποιες προοπτικές, όπου και αν
δημιουργούνται, σε υποχρεώνουν να είσαι συνεπής και σοβαρός ακόμη και αν
κάθε ημέρα που περνάει σε φέρνει όλο και περισσότερο πιο κοντά στην
πραγματικότητα, όποια και αν είναι...
Σκέψεις λοιπόν άμεσα συνδεμένες με την ποιότητα της μηχανής που δοκιμάσαμε
και με τις δυνατότητες των ανθρώπων που την εξελίσσουν, προετοιμάζουν και
συντηρούν κάτω από δύσκολες-τρελές συνθήκες. Βράχια, χαντάκια, βουνά,
κομμένος δρόμος και την ίδια ώρα η πίεση του χρόνου. Συνδυασμός για γερά
νεύρα και για γερές κατασκευές που πρέπει και «να πηγαίνουν».
Δε σπάει, αλλά δεν πάει..., ή πάει άνεμο αλλά σπάει...
Έτσι ή αλλιώς, δεν κερδίζεις. Απαιτείται ο συνδυασμός και η συνεχής
επαγρύπνηση γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει ο αντίπαλος.
Ανθρωποι με διαθέσιμο υψηλό οικονομικό προϋπολογισμό κρύβονται πίσω από
κάθε τέτοια προσπάθεια και σε ένα μικρό κόσμο είναι λογικό όλοι να
πιστεύουν ότι μπορούν.
Σημασία έχει να υπερέχεις στις λεπτομέρειες και να κερδίζεις...
Seat sport
Οι Ισπανοί έκαναν την υπέρβαση και επανήλθαν στις πολεμικές επιχειρήσεις
στο τέλος του 1994 με το Ιμπίθα group A των 1.800 κ.εκ. H ιστορία είναι
γνωστή. Το 1995 έκαναν το 1-2 στο Ράλι Ακρόπολις και το 1996 εξασφάλισαν
τον τίτλο με το δίλιτρο Ιμπίθα κιτ καρ πρώτης γενιάς. Δοκιμάσαμε την
εξελιγμένη λαχανίδα το περασμένο καλοκαίρι και τις εντυπώσεις μας τις
διαβάσατε πριν από 12 μήνες ακριβώς. Ομοιογενές, αξιόπιστο αυτοκίνητο,
ικανό να σταθεί με αξιοπρέπεια κάτω από όλες τις συνθήκες. Έχανε στα σημεία
στο χώμα, ήταν πίσω στην άσφαλτο από τις διαβολικές γαλλικές κατασκευές,
αλλά ο επιμένων νικά. Πλήρες πρόγραμμα, καλοί οδηγοί (το περιβραχιόνιο στον
Έρβιν Βέμπερ) αντίπαλοι ευκαιρίας δοθείσης και όχι με πλήρες πρόγραμμα, και
ο τίτλος ταξίδεψε στη Βαρκελώνη.
Ευτυχώς για το χώρο, αλλά και για όσους ενεπλάκησαν στη μάχη με τα ισπανικά
χρώματα, δεν επαναπαύθηκαν στην επιτυχία και έστησαν το 1997 με ακόμη
περισσότερη συνέπεια και προσοχή. Αλλαγές στο ανθρώπινο δυναμικό της ομάδας
μέσα και έξω από τα κίτρινα πλέον Ιμπίθα κιτ καρ και, το κυριότερο, εξέλιξη
του αυτοκινήτου με πιο επιθετικό προσανατολισμό. Στόχος, ένα αυτοκίνητο
ικανό να κερδίζει παντού και όχι απλά να σημειώνει αξιοπρεπείς επιδόσεις
που στην τελική άθροιση θα επιτρέψουν την κατάκτηση του τίτλου.
Πρωταθλητές και νικητές, ει δυνατόν παντού, το 1997 είναι το σύνθημα, και
μέχρι τώρα βρίσκονται σε σωστό δρόμο σε σχέση με το στόχο τους. Αλλωστε
είναι κοινό μυστικό ότι η φετινή παρουσία τους και το επιτυχημένο της
εξέλιξης του Ιμπίθα κιτ καρ σε τεχνολογικό επίπεδο άνοιξε το πράσινο φως
για την εξέλιξη του WRC και τη συμμετοχή τους στο «μεγάλο» πρωτάθλημα από
τα μέσα του επόμενου χρόνου. Την ώρα που καλοί ιδιώτες με εργοστασιακή
υποστήριξη θα εκπροσωπούν τα χρώματα της Σέατ με την εξελιγμένη έκδοση του
κιτ καρ με την κίνηση μόνο μπροστά, οι Γκομέζ και Ροβάνπερα θα εξελίσσουν
το Κόρντομπα με την κίνηση στους τέσσερις τροχούς και υπερτροφοδοτούμενο
κινητήρα!
Επόμενη κίνηση, το 1999, η διεκδίκηση του τίτλου με τους Κάρλος Σάινθ,
Οριόλ Γκομέζ και υποστηρικτή τη Ρεπσόλ!
Περί γεύσεων συνέχεια?
Είπαμε, επομένη του Ακρόπολις και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πρόγευμα στην
Ανάβυσσο με παρόντα μέλη της συντακτικής μας ομάδας και στη συγκεκριμένη
περίπτωση και της αγωνιστικής μας. Συγγενείς μας οι Ισπανοί, και άντε να
κρατήσεις στην Αργυρούπολη τον Δημητριάδη, τον Παπ, τον Ευαγγελίδη και όχι
μόνον.
O «Θανάρας» με τον εξοπλισμό της Κάνον στην ωμοπλάτη, ευτυχείς Ισπανοί
ντυμένοι με τα λευκά της στολής περιπάτου και το κάτι παραπάνω με το
«λεμόνι» του Έρβιν Βέμπερ!
E, ναι, το διαφορετικό Ιμπίθα με τις αεροτομές και τα μεγάλα φτερά που
κέρδισε τις περισσότερες ειδικές διαδρομές του αγώνα και εγκατέλειψε με
πληγωμένη ανάρτηση στη μέση της μάχης.
Μας το παραχώρησαν με πληγωμένο φτερό, μας ζήτησαν να φωτογραφίσουμε από τη
μία πλευρά, χαμογελάσαμε σχολιάζοντας λεπτομέρειες, μας θύμισαν ότι είναι
το στοιχείο που κάνει τη διαφορά και... «πήραμε πηδάλιο».
E, ναι! ΛΕΕΙ!
Ότι μας άρεσε ίσως δε σημαίνει πολλά πράγματα. Τι αρέσει και τι δεν αρέσει
είναι και υποκειμενικό στοιχείο, άμεσα μάλιστα συνδεμένο με συνθήκες και
λεπτομέρειες. Χάσαμε το Ακρόπολις του 1995 από τις «λαχανίδες» και όταν τις
δοκιμάσαμε την επόμενη ημέρα τις βρήκαμε ιδιαίτερα γευστικές. Ανθρώπινο
είναι. Σε ειδικές αποστολές το συναίσθημα κερδίζει τη λογική του
επαγγελματία και όταν γνωρίζεις ή δοκιμάζεις υπό πίεση και φορτισμένος,
δύσκολα αποφεύγεις το λάθος και την κακή εκτίμηση...
Αψογη η λαχανίδα, δυνατή και αξιόπιστη, αλλά από εκεί και πέρα...
Αντικειμενικά λοιπόν και πέρα από οποιαδήποτε συναισθηματική φόρτιση.
Έχουμε προσπεράσει, ειδικώς και ίσως μάλιστα γενικώς, κακά τα ψέματα.
Τα νέα μπάκετ της Ρεκάρο, όπου χώνεσαι και εξαφανίζεσαι, αγκαλιάζουν
ιδανικά το σώμα και γίνεσαι αμέσως ένα με την πολεμική μηχανή.
O γερμανός χειριστής υπερέχει κάμποσα εκατοστά (και) σε ύψος αλλά δε
δυσκολευτήκαμε να βολευτούμε.
Μάλιστα, τόση λαχτάρα, να το στρίψουμε, να ακούσουμε, να φρενάρουμε και να
παίξουμε με τον επιλογέα στην κεντρική κονσόλα.
O ισπανός συντονιστής της αγωνιστικής ομάδας των πρωταθλητών παίρνει θέση
δίπλα μας, ενώ την ίδια ώρα ο τεχνικός υπεύθυνος του συγκεκριμένου
αυτοκινήτου αναλαμβάνει την ξενάγηση...
Ψηφιακός πίνακας οργάνων, λυχνίες παντού και πέρα από τον επιλογέα των έξι
σχέσεων του σειριακού κιβωτίου, ακόμη ένας μοχλός τοποθετημένος σε
παράλληλη θέση. Πρόκειται για το χειρόφρενο που περνάει την εντολή στα πίσω
τεράστια φρένα της AP.
Τα μπροστινά, του ίδιου κατασκευαστή, είναι ακόμη μεγαλύτερα, αλλά αυτό που
ξεχωρίζει είναι η πολύ σωστή κατανομή της πίεσης μπροστά-πίσω και το πόσο
εύκολα αλλάζει χρησιμοποιώντας τον αντίστοιχο επιλογέα. Λεπτομέρεια τα καλά
φρένα στο χώμα πιστεύαμε κάποτε, αλλά σήμερα έχουμε διαψευστεί πανηγυρικά.
Καλός φίλος το γκάζι και ο δυνατός κινητήρας με την πετυχημένη καμπύλη
ροπής-ιπποδύναμης, το πιο απαραίτητο η ανάρτηση και το καλό λάστιχο, αλλά
χρειάζεσαι και φρένα για να διεκδικήσεις νίκες και τίτλους επί ίσοις όροις.
Το αριστερό πόδι στο πεντάλ του φρένου, αλλά εναλλάσσοντας το δεξί χέρι από
τον επιλογέα στο χειρόφρενο δεν είναι λίγες οι φορές που φρενάρεις-στρίβεις
με το χειρόφρενο. Γνωστή πρακτική για κλειστές στροφές και φουρκέτες,
αποδεικνύεται αποτελεσματική και σε μέτριες στροφές! Τεχνολογική εξέλιξη
στη μεγίστη και ο άνθρωπος ακολουθεί και προσαρμόζεται. Δύσχρηστο αρχικά το
σειριακό κιβώτιο, μόλις το συνηθίσεις εξελίσσεται σε μαγεία. Ανεβάζεις,
κατεβάζεις χωρίς συμπλέκτη, σπρώχνοντας ή τραβώντας τον επιλογέα και την
ίδια ώρα εναλλάσσονται οι ενδείξεις στο φωτεινό πίνακα τοποθετημένο κάτω
από το μάτι του χειριστή.
Συνηθίζοντας αλλάζεις υπολογίζοντας και πιστεύουμε ότι αν γίνεις ένα με την
κατασκευή ανεβάζεις-κατεβάζεις χωρίς σκέψεις «με τη μία» κερδίζοντας
δέκατα. Βλέπετε, μετά την τρίτη σχέση δεν έχεις λόγους να αφήνεις γκάζι.
Ένα ηλεκτρονικό σύστημα «κόβει» στιγμιαία τον κινητήρα και οι αλλαγές
γίνονται γρήγορα και αξιόπιστα.
Κόκκινη γραμμή 9.500 στρ.
Οι αναγνωριστικοί γύροι κράτησαν κάμποση ώρα, τόση όση χρειάστηκε και ο
Θάνος Ηλιόπουλος για να ολοκληρώσει το τυπικόν της γνωριμίας. Στη δεύτερη
φάση ο ισπανός ευκαιριακός συνοδηγός παραχώρησε το δεξί κάθισμα στο Γιώργο
Πετρόπουλο.
«Τρόμαξες και φεύγεις;» ρωτήσαμε, «όχι βέβαια, απλά σε εμπιστεύομαι και
είναι ευκαιρία να διασκεδάσεις και λίγο...»
«Ε..., ανέβα μέχρι τις 9.500 στρ. εκεί λειτουργεί ο κόφτης», ξεστόμισε
αποχωρώντας..
Μάλιστα, δίλιτρος ατμοσφαιρικός κινητήρας 270 ίππων με μέγιστη ροπή από τις
5.500 στρ, μέγιστη ιπποδύναμη λίγο πριν από τις 9.000 στρ. και κόφτη στις
9.500 στρ! Ούτε δίλιτρος 16 βάλβιδος της Φορντ της δεκαετίας του 1970 να
ήταν. Υπολογίστε ότι τότε οι κινητήρες αυτοί παρά την εξέλιξή τους ήταν
νεκροί στις χαμηλές στροφές και η αξιοπιστία τους αμφισβητούμενη.
Σήμερα, χάρη στα ηλεκτρονικά μέσα εκτοξεύτηκαν οι ιπποδυνάμεις,
εντυπωσιάζουν οι καμπύλες λειτουργίας και ουδείς εγκαταλείπει από κινητήρα.
Δεν έχουμε λόγους να σκαρφαλώσουμε εκεί ψηλά πάνω από τις 8.000 στρ. και το
γλεντάμε παίζοντας στις μεσαίες στροφές. Το νέο για μας είναι το σειριακό
κιβώτιο και ο τρόπος που περνάει η ιπποδύναμη στο δρόμο.
Με αυτά λοιπόν τα στοιχεία περνάμε ένα ημίωρο και ποιος ασχολείται με τους
270 ίππους. Καλοδεχούμενοι αλλά αχρείαστοι τουλάχιστον σε συνθήκες
φωτογράφισης-γνωριμίας και περισυλλογής υλικού για ακόμη πιο ενδιαφέροντα
όνειρα θερινής νυκτός. Δεν απορρίπτουμε αυτό που έχουμε αλλά ποιος μας
απαγορεύει να ονειρευόμαστε. Τουλάχιστον δεν στοιχίζει...
Το EVO-2 της Σέατ με το νέο κινητήρα και την πίσω διαβολική ανάρτηση που
δεν αποκαλύπτεται και φυλάσσεται σαν κρατικό μυστικό, στοιχίζει πανάκριβα
αλλά αξίζει.
Προδίδει μάλιστα γενικότερα τις δυνατότητες των ισπανών τεχνικών, αφού τώρα
πλέον όλη η τεχνογνωσία πηγάζει μέσα από το Μαρτορέλ και δεν εμπλέκονται οι
γερμανοί συνεργάτες τους!
Σήμερα το αυτοκίνητο είναι αξιόπιστο, αποτελεσματικό στο χώμα και
υπολείπεται, οριακά πλέον, των Γάλλων στην άσφαλτο.
Στόχος της ισπανικής ομάδας ο δεύτερος συνεχόμενος τίτλος, ώστε η αλλαγή ?ή
προαγωγή, αν προτιμάτε? να γίνει κάτω από τις ιδανικές συνθήκες.
Αν τον περασμένο χρόνο η τύχη έπαιξε ρόλο στην κατάκτηση του τίτλου, φέτος
μόνο σειρά από ατυχίες μπορούν να τους στερήσουν τον τίτλο. H μηχανή τους
είναι σε επίπεδο «σφαιρικής εμπλοκής» ό,τι καλύτερο, οι νέοι Γκομέζ και
Ροβάνπερα πάνε άνεμο και δεν «τα σπάνε», ο Βέμπερ είναι πάντα εκεί έτοιμος
να προσφέρει σε όλα τα επίπεδα ενώ η ομάδα έχει βρει το ρυθμό της και δεν
έχει σε τίποτα να ζηλέψει τις 3-4 ομάδες που διεκδικούν το μεγάλο
πρωτάθλημα.
Υπόθεση προσωπική?
Για το «λεμόνι» νικητή-παγκόσμιο πρωταθλητή μπορεί να τα ξαναπούμε τον
επόμενο χρόνο, μπορεί και όχι. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο, ούτε πήγαμε
στην Ανάβυσσο την επομένη ενός κοπιαστικού τριήμερου για να κάνουμε
διαπιστώσεις μαζοχιστικού χαρακτήρα και να παίξουμε με το? «αν».
Υποκειμενικά μας άρεσε πολύ η γλυκόξινη γεύση.
Αντικειμενικά, πρόκειται για πολεμική μηχανή με προηγμένη τεχνολογία και
εκατό μπράβο στους Ισπανούς που εντέλει κατάφεραν σήμερα να διαθέτουν το
κορυφαίο αυτοκίνητο με την κίνηση στους δύο τροχούς για all around (σικ)
εμπλοκή.
Τώρα, τι θα έκανε το Μεγκάν και το 306 στο χώμα, αν και εφόσον, είναι
υποθετικό σχόλιο και με υποθέσεις σίγουρα δεν κερδίζεις τίτλο.
Αντίστοιχα δεν κερδίζεις τίτλο σε εθνικό επίπεδο, αν δεν πολεμάς επί ίσοις
όροις υποτιμώντας ανθρώπους και μηχανές. Ή, για να είμαστε ακριβείς,
υπερεκτιμώντας δυνατότητες, γνώσεις και εμπειρία.
Ας είναι, πάλι θα εμπλακούμε σε άσκοπη παραφιλολογία που ελάχιστα
ενδιαφέρει την κοινή γνώμη.
Στους αγώνες σημαντικό είναι να διαθέτεις την κατάλληλη στιγμή τη μηχανή
που κερδίζει.
Σήμερα το «λεμόνι», αυτό το διαφορετικό Ιμπίθα με τις αεροτομές και τα
μεγάλα φτερά, κερδίζει και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε όλα τα
επίπεδα.
H συνέχεια; Στη Νέα Ζηλανδία, βέβαια, στον επόμενο γύρο του Παγκοσμίου
Πρωταθλήματος Ράλι._Σ.Χ.